Książka jest pierwszą częścią obszernego studium poświęconemu jednemu z najpotężniejszych rodów Rzeczpospolitej, o którym mówiono, że wszystko co świat dać może, było w ich ręku: tytuły, władza, bogactwa, słowem wszystko to, o czym zwykli ludzie mogli tylko marzyć.
Wiele z przedstawionych w książce faktów jest mało, bądź wcale nie znanych. Inne wymagały uzupełnienia lub sprostowania z powodu powielanych przez stulecia błędnych przekonań, m.in. łączących adopcję w Horodle w 1413 roku do polskiego herbu Trąby pierwszego historycznego przodka Radziwiłłów, Krystyna Ościka z Kiernowa, z Prymasem Polski, Mikołajem Trąbą. Ustalona przez autora genealogia jego przybranej rodziny, sięgająca początków XIV w., również wskazuje na możliwość adopcji Ościka, przez jednego z przyrodnich braci arcybiskupa, Jakuba lub Piotra Jordanów związanych z Małopolską.
Książka ukazuje dzieje Radziwiłłów, począwszy od budowy jedności rodu i tworzenia ordynacji w Nieświeżu, Ołyce i Klecku, po pierwszych „wielkopolskich” Radziwiłłów związanych z Przygodzicami i Ostrowem. Wśród nich był m.in. Jan Mikołaj Radziwiłł, ożeniony w 1704 roku z Dorotą Henryką Przebendowską, córką podskarbiego wielkiego koronnego, Jana Jerzego Przebendowskiego – właściciela dóbr przygodzickich i Ostrowa, które w 1755 przeszły na własność ich syna, Marcina Mikołaja Radziwiłła. Po nim w 1771 roku przejął je jego syn, marszałek sejmu rozbiorowego 1772 roku, Michał Hieronim Radziwiłł, a następnie w 1796 jego syn, Antoni Henryk – namiestnik Wielkopolski od 1815 roku, który zapoczątkował nieformalną linię „berlińsko-antonińską”.
Publikacja niniejszej książki zbiega się z 620-leciem pojawienia się pierwszej wzmianki w 1401 roku imienia bojara Krystyna Ościka z Kiernowa, uznanego za historycznego protoplastę rodu Radziwiłłów. W tym roku mija też 200 lat od śmierci (1 kwietnia 1821 r.), bohaterki ostatniego rozdziału zamykającego tom pierwszy, księżnej Heleny z Przeździeckich Radziwiłłowej – twórczyni ogrodu Arkadia pod Nieborowem.
